Najbardziej istotnym elementem kondensacyjnego osuszacza powietrza jest tak zwany sprężarkowy system chłodzący. To dzięki tej części można uzyskać kondensację pary wodnej, a tym samym obniżyć zawartość wody w otoczeniu.
Najbardziej istotnym składnikiem systemu chłodniczego jest sprężarka, która posiada obowiązek sprężać i tłoczyć czynnik chłodzący, tym samym wymuszając jego przepływ poprzez cały system.
Wzrostom ciśnienia towarzyszy przyrost temperatury. Sprężony czynnik chłodniczy (w stanie gazu) przedostaje się rurociągiem do skraplacza, gdzie ma miejsce jego ochłodzenie.
Jeśli po przeczytaniu tego tekstu uważasz, że warto jest bardziej poznać ten temat, to jeszcze zerknij tutaj sprawdzian gwintów.
Temperatura czynnika jest pobierana przez wymiennik powietrza (skraplacz). Czynnik chłodzący ze stanu gazowego w rezultacie oddziaływania ciśnienia i spadku temperatury robi się ciekły. W urządzeniu takim jak skraplacz powietrza, skroplony czynnik chłodzący przepływa przez filtr odwadniacza, który pochłania parę wodną, która może się dostać do systemu w czasie produkowania tego typu urządzenia jak osuszacz powietrza lub innych prac serwisowych, takiego sprzętu.
Źródło: http://www.flickr.com
Po przejściu przez filtr, ciecz dostaje się do organu barwiącego, (zatem kapilary albo zaworu rozproszonego), który kiedy napotka znaczne opory przepływu, sprawia różnicę ciśnień i, że wspomniany czynnik rozpoczyna się rozprężać oraz odparowuje. Proces parowania ma miejsce w części o nazwie parownik. W odróżnieniu do skraplacza, zawsze towarzyszy mu obniżenie ciśnienia. To właśnie dzięki temu zjawisku, powietrze oddaje ciepło czynnikowi i umożliwia jego całkowite wyparowanie. Temperatura powietrza obniża się poniżej punktu rosy, co sprawia wykroplenie nadmiaru wilgoci na ściankach parownika. Ponadto tego typu rozprężony czynnik jest znowu zasysany przez sprężarkę i cykl się wznawia.
Jeżeli urządzenie pracuje w mniejszej temperaturze powietrza to woda, która jest wykroplona na powierzchni parownika, może zamarznąć, zatem ma miejsce powiększenie oporów powietrza, które przepływa poprzez wymienniki. Aby takiemu zjawisku zapobiegać, elektroniczny układ sterujący czasowo otwiera zawór elektromagnetyczny. To z kolei ułatwia skierowanie gorącego czynnika (w stanie gazu) wprost na wspomniany parownik.